หลี่เยตั้งอยู่ทางภาคตะวันตกเฉียงเหนือของ มณฑลหูหนาน เป็นถิ่นฐานดั้งเดิมของชนชาติถู่เจีย มีพื้นที่ติดต่อกันระหว่างมณฑลหูหนาน หูเป่ย นครฉงชิ่งและมณฑลกุ้ยโจว เมื่อ 6,000 ปีก่อน พื้นที่แห่งนี้ก็มีมนุษย์อาศัยอยู่แล้ว ที่นี่มีภูเขาเขียวขจีและลำน้ำที่ใสสะอาด มีวิถีพื้นเมืองที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว แต่ความไม่สะดวกด้านการคมนาคม ทำให้เศรษฐกิจและวัฒธรรมที่นี่ล้าหลังมาก กลายเป็นเมืองโบราณที่ไกลจากสายตาของชาวโลก เมื่อปี 2002 ได้มีการขุดพบหนังสือที่มีอายุกว่า 2,200 ปี ในสมัยราชวงศ์ฉิน ซึ่งจารึกลงบนแผ่นไม้ไผ่ ณ เมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ หนังสือดังกล่าวมีประมาณ 36,000 ชิ้น แผ่นไม้เหล่านี้ไม่เพียง แต่เป็นข้อมูลหลักฐานสำหรับทำการวิจัยค้นคว้าทางโบราณคดีเท่านั้น หากยังทำให้เมืองหลี่เยเริ่มเป็นที่สนใจของชาวโลกอีกด้วยนักโบราณคดีสันนิษฐานว่า หนังสือที่เขียนลงบนแผ่นไม้ไผ่ เหล่านี้ เป็นหลักฐานที่พิสูจน์ให้เห็นว่า ได้มีมนุษย์อาศัยอยู่ ในดินแดนแถบนี้เมื่อ 6,000 ปีก่อน แผ่นไม้ไผ่มีสีดำอมน้ำตาล ขณะที่เพิ่งขุดขึ้นมาใหม่ ๆ หลังจากล้างน้ำ ขจัดคราบเปื้อนและ เช็ดให้แห้งแล้ว ก็คืนสภาพเดิม แม้ไม่สามารถอ่านตัวหนังสือ โบราณส่วนใหญ่ได้ออก แต่สามารถเห็นได้ว่ารอยจารึกของตัวหนังสือ ยังชัดเจนมาก
ปัจจุบัน เมืองโบราณหลี่เยยังอนุรักษ์ถนนเก่าแก่ 7 สาย และซอยเก่าแก่ 6 เส้นไว้ เช่น ถนนจงฝูเป่ยเจีย จงฝูหนานเจีย เจียงซีเจีย และต้าวเซียงเจีย เป็นต้น โดยมีความยาวทั้งหมดกว่า 2,500 เมตร นอกจากนั้น ยังมีบ้านพักเก่าแก่อีก 500 หลังตั้งอยู่ในตัวเมือง ซึ่งต่างสะท้อนให้เห็นรูปแบบสถาปัตยกรรมของชนชาติถู่เจีย ในสมัย ราชวงศ์หมิงและชิง ที่มีประวัติยาวนานถึง 600-700 ปี ถนน แต่ละสายในเมืองหลี่เยต่างมีลักษณะพิเศษและเรื่องราวที่น่าสนใจ อย่างเช่น ถนนเจียงซีเจีย ชื่อเดิมคือ วั่นโซ่วเจีย แต่หลังจากชาวมณฑลเจียงซีพากันมาตั้งหลักแหล่งมาทำค้าขายตามถนนสายนี้ซึ่งทำ ให้มีความคึกคักยิ่งขึ้น คนท้องถิ่นจึงเรียกถนนสายนี้ว่า ถนนเจียงซีเจีย 
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น